Op het programma stond zaterdagavond in de Kuil de wedstrijd van de nummer laatst tegen de koploper.
De heenwedstrijd was een echt horrorscenario met een enkelblessure van Amber Koelewijn en een gebroken pols voor Jannike vd Vuurst. Uiteindelijk werd er toen met 27(!) doelpunten verschil verloren.
Vandaag was het plan toch echt wat anders.
Na een trainingsavond te hebben verruild voor een teambuildingssessie met Jos Grob van Emora, waarin de “koppies” en neuzen dezelfde kant werden gericht, was het thema “tot hier en niet verder”. Er zou geen plaats meer zijn voor ontzag voor de tegenstander.
Met deze missie werd het duel begonnen. En hoe!
Er werd niks cadeau gegeven. De dekking stond uitstekend en aanvallend waren er duidelijk meer impulsen dan in eerdere wedstrijden. De strijd ging gelijk op tot 6-6 na 20 minuten. Hierna zakte de focus een beetje in en kon de lijstaanvoerder uitlopen tot een ruststand van 7-13.

In de rust werd de focus weer gericht op de afspraken en de intenties van voor de wedstrijd.
Onverzettelijkheid uitstralen!
Direct in de tweede helft was die focus er nog niet en werden een paar kansen niet afgemaakt, waardoor Voorwaarts de wedstrijd meteen op slot gooide door uit te lopen naar 9-20. Toch lukte het de dames van Spakenburg om de kracht en energie op te brengen en weer de mouwen op te stropen.
Speltechnisch en -tactisch werden verschillende aanvallen mooi afgerond.
Uiteindelijk werd de wedstrijd wel verloren met “slechts” 9 doelpunten verschil (15-24), maar dit was de beste wedstrijd van het seizoen. Het team heeft vechtlust en wilskracht getoond.
Aanstaande zaterdag staat de derby tegen BDC in Soest geprogrammeerd.Als de onverzettelijkheid en wilskracht weer worden getoond, dan zijn twee punten zeker mogelijk.

De doelpunten werden gemaakt door: Denise Zwaan (1x), Dominique Ruizendaal (2x), Lisanne van der Horst (2x), Femke Intema (3x), Marina Heijnen-de Jong (4x), Sacha Roelofs (2x) en Sanne Aarsman (1x).

Met sportieve groet,

Uw verslaggever.

lees hieronder het verslag van de tegenstander

Zaterdagavond, 17.30 uur, de hal in de Jachtlust kleurde langzaam oranje. De een kauwend op een kauwgumpje, de ander met een bak macaroni in haar handen. Het beloofde een pittige pot te worden vandaag. HVBS is fysiek sterk en in de wandelgangen hadden wij vernomen dat er een aantal oud speelsters opgetrommeld waren om HVBS uit de degradatiezone te houden. Wij moesten het deze wedstrijd zonder Ellen Schutte doen, zij was geveild door de griep. Gelukkig werd het team aangevuld met Melissa van Delsen, wie na een relatief korte herstelperiode van haar enkel blessure, haar debuut maakte! Naast Melissa werden wij aangevuld met Marloes Steerneman wie voor onze wedstrijd haar eigen team (A1) over heeft gedragen aan Laurens Beekman. Waarvoor dank!
Drie bolides gevuld met Twello’s talent vertrokken richting Bunschoten- Spakenburg. Bij aankomst een klein miezerbuitje, wat de één bestempelde als sh*t weer, beschouwde de ander als een lekker Hollands weertje. In de kleedkamer werden de nodige pijnstillers geslikt en hier en daar een banaantje weggegeten. Coach Miro was duidelijk. We kwamen hier voor één ding, de punten! Door op snelheid te spelen en vanaf minuut één erop te zitten zou ons doel haalbaar moeten zijn.
Tijdens de warming up zagen wij dat de keepster van HVBS, welke eerder dit seizoen met een gebroken pols het veld moest verlaten, weer hersteld was. Voor zover wij konden ontdekken waren er geen extra oud- speelsters ingeschakeld. De wedstrijd werd aangefloten, al na één minuut viel het eerste doelpunt in het voordeel van HVBS. Dit werd al snel opgevolgd door een doelpunt in het voordeel van Voorwaarts. Tot de 21e minuut ging het gelijk op. Onze verdediging stond aardig maar in de aanval gebeurde er te weinig. De laatste 10 minuten van de eerst helft ging wij ons eigen spel spelen. Het ene doelpunt na de ander resulteerde in een ruststand van 7-13 in het voordeel van Voorwaarts. Sharin Aal moest helaas na een paar minuten in de eerste helft het bijltje erbij neergooien in verband met haar enkel blessure.
HVBS liet in de eerste helft al een fysiek harde aanpak zien welke door werd gezet in de tweede helft. De sfeer in de sporthal sloeg om. HVBS werd harder en aan weerszijde werden overtredingen gemaakt, de één groter dan de ander. De gemoederen liepen steeds hoger op, waarin de arbiter (welke er alleen voor stond) soms wat sterker op had mogen treden. Waar Van Niel Voorwaarts in totaal 2 gele kaarten kreeg, heeft HVBS 2 gele kaarten en 8 tijdstraffen op haar naam staan. In dit rijtje was wellicht een rode kaart niet misplaatst geweest.
Een kleine terugblik op een eerder geschreven wedstrijdverslag: “sport is emotie maar fairplay gaat boven emotie. Eerlijk, sportief en respectvol handbal, dat zijn termen wat naar mijn inzien elke sportclub hoog in het vaandel moet hebben staan.” Tijdens de wedstrijd kwam dit niet naar voren. Overigens bedankten de speelsters elkaar nadien vriendelijk en werd zelfs het lied “ sta op voor de kampioen” gedraaid. Helaas was dit niet voor ons maar voor een ander team van HVBS, welke gefeliciteerd namens Van Niel Voorwaarts met het kampioenschap.